SÜRDÜRÜLEMEZ SÜRDÜRÜLEBİLİRLİK

 SÜRDÜRÜLEMEZ SÜRDÜRÜLEBİLİRLİK

Dünya, kendi reçetesini yanlış dozda kullanıyor.

İnsanlık, doğayı kurtarmak isterken onu yönetilebilir hale getirmeye çalıştı. Sürdürülebilirlik adı altında kurulan yeni düzen, doğayı değil, düzenin kendisini korumayı amaçladı. Bugün “yeşil dönüşüm” diye pazarlanan şey, aslında kontrollü bir tükeniş senaryosudur. Çünkü sistem, doğayı korumak için değil, kendi tüketimini sürdürebilmek için yeşile boyandı.

Sürdürülebilirlik artık bir çevre politikası değil, bir ekonomi stratejisidir. Enerjiden tarıma, gıdadan teknolojiye kadar her alan “yeşil sertifika”ya bağlandı. Fakat bu sertifikalar doğayı değil, küresel finans akışlarını düzenliyor. Gelişmiş ülkeler karbonu azaltırken, gelişmekte olanlar üretimden çekiliyor. Sonuçta gezegenin değil, güç dengesinin dengesi korunuyor.

Bu yüzden sürdürülebilirlik, ironik biçimde sürdürülemez hale geldi. Çünkü doğa kendini onarırken, insan hâlâ onu yönetmeye çalışıyor. Toprağın nefes alması için enerji gerekirken, biz o enerjiyi bürokratik formlara harcıyoruz. Gerçek dönüşüm, doğayı optimize etmekte değil, insanın tüketim bilincini dönüştürmekte yatıyor.

Bir orman, karbon dengelemesi için değil, yaşamı var etmek için büyür. Bir tohum, sürdürülebilir kalkınma planına değil, güneşe inanarak filizlenir. Ancak biz doğayı insanın üretim kapasitesine indirgedikçe, ekosistemleri ekonomik kavramlarla tanımlamaya başladık. Artık “verimlilik” yerine “veri”, “bereket” yerine “kredi notu” konuşuluyor.

Sürdürülemez sürdürülebilirlik, işte bu çelişkinin özetidir: Koruma vaadiyle sömürmek, yenilenme söylemiyle tükenmek, denge adına denetim kurmak. Gerçek sürdürülebilirlik, sistemin dışına çıkarak mümkündür. Çünkü doğa, bizimle değil, biz doğayla uyumlandığımızda sürer.

Bugün dünyanın ihtiyacı daha fazla proje değil, daha az müdahaledir. Toprağı dinleyen, üretimi ruhla yapan, gelişmeyi rakamla değil, yaşamla ölçen yeni bir bilinç doğmak zorundadır.

Çünkü gezegen, artık sürdürülebilirliği değil, sadeliği talep ediyor.